E 21º41'39.51"
N 49º27'55.79"

Obecnie kościół rzymskokatolicki pw. Wniebowzięcia NMP.
Styl świątyni wywodzi się z łemkowskiego budownictwa cerkiewnego, który powstał w wyniku przenikania kultury Wschodu i Zachodu i jest niespotykany poza obszarem zamieszkiwanym przez Łemków.
Cerkwie budowano na ogół kilkadziesiąt lat po założeniu miejscowości, gdy liczba mieszkańców wystarczała do utrzymania świątyni i duchownego. Pierwsza wzmianka o istnieniu świątyni w Tylawie pochodzi z 1537 roku.
Na przełomie XVII i XVIII wieku ukształtował się klasyczny styl cerkwi łemkowskiej. Były one budowane na planie trójdzielnym z szerszą nawą (część środkowa), prezbiterium i wieżą na babińcem. Wszystkie trzy części przykrywały łamane dachy, które zwieńczały barokowe ośmioboczne hełmy. Podstawowym budulcem było drewno. Murowane cerkwie były nieliczne, a ich architektura przypominała w dużym uproszczeniu styl drewniany. Do tego typu należy cerkiew w Tylawie (obecnie kościół) wzniesiona w 1787 r. W 1879 rozbudowana przez dobudowę wieży nad babińcem. Zgodnie z kanonem jest orientowana (prezbiterium w kierunku wschodnim – główne wejście od zachodu), położona na niewielkim wzniesieniu, w przeszłości otoczona była kręgiem drzew, kamiennym ogrodzeniem z kutą metalową bramą. Częściowo zachowane kamienne krzyże wokół świątyni to miejsca pochówku byłych duchownych.
Do świątyni prowadzą drzwi z XIX wieku drewnianego ze starymi okuciami. Minąwszy babiniec, nad którym nadbudowano wieżę wchodzimy do nawy o sklepieniu ceglastym zakończonej wspaniałym ikonostasem stanowiącym przegrodę między nawą a prezbiterium.
Ikonostas to ściana, na której w określonym porządku są umieszczane ikony. W ikonostasie nie ma drzwi. Centralne drzwi nazywa się Cesarskimi Wrotami i dla tych, którzy nie mają godności kapłańskiej, wejście przez nie jest zabronione. Z prawej strony znajdują się wrota południowe które niekiedy nazywane są diakońskimi, a z lewej – północne. Ikonostas jest upiększany ikonami w kilku rzędach, o ściśle określonym porządku i symbolice.
Ikonostas świątyni w Tylawie jest rokokowy, wykonany pod koniec wieku XVIII, odnowiony i częściowo przerobiony w roku 1908.