E 22º25'08.68"
N 49º49'00.55"

Zespół dworsko-parkowy w Nienadowej (gm. Dubiecko) jest jednym z lepiej zachowanych założeń rezydencjonalno-folwarcznych na terenie Polski południowo-wschodniej. Składa się ze ścisłego centrum reprezentacyjnego wyznaczonego przez zasięg krajobrazowego parku, w którego granicach usytuowane są: budynek klasycystycznego dworu oraz oficyny – oba powstałe tuż po 1809 r. – oraz nieco późniejsza kordegarda wybudowana przed 1853 r. Rozległy teren na północ od nich zajmuje kompleks budynków gospodarczych.
Dotychczasowe badania konserwatorskie koncentrowały się na części rezydencjonalnej, niewiele uwagi poświęcono kompozycji całego założenia oraz jego części gospodarczej. W trakcie obecnych prac przeprowadzono terenową penetrację wszystkich zachowanych obiektów, a powiązanie jej wyników z kwerendą bibliograficzną i archiwalną pozwoliło na uściślenie bądź skorygowanie datowania poszczególnych budynków i elementów założenia.
Za twórcę zachowanego założenia możemy uznać Antoniego Dembińskiego – właściciela zespołu na przełomie XVIII/XIX w. W ręce Dembińskich Nienadowa przeszła w 1726 r. i pozostała ich własnością aż do 1947 r. Wcześniej własnościowo związana była z pobliskim Dubieckiem należąc m.in. do Kmitów, Stadnickich, Krasickich, Dubrawskich. Antoni Dembiński na miejscu starego, obronnego założenia z drewnianym dworem z murowanymi piwnicami, wybudował tuż po 1809 r. nową, murowaną rezydencję. Autorstwo projektu dworu charakteryzującego się czystym, klasycystycznym charakterem przypisuje się wybitnemu architektowi Christianowi Piotrowi Aignerowi.
Jednocześnie generalnemu przekształceniu poddano całe założenie nadając mu modne ówcześnie, klasycystyczne cechy – w miejsce dawnego ogrodu geometrycznego założono park krajobrazowy. Dojazd do rezydencji od głównego traktu Dynów-Przemyśl podkreślono dębową aleją, a samą bramę wjazdową ujęto dwoma niewielkimi budynkami-dozorcówkami. Zabudowania folwarczne, wówczas jeszcze drewniane, usytuowano na północny zachód od założenia rezydencjonalnego, w części północno-wschodniej zlokalizowano dwa stawy hodowlane połączone młynówką z zespołem drewnianych budynków młyna.
Aktualnie zachowane budynki dawnego folwarku, dotychczas datowane jako powstałe równocześnie z częścią rezydencjonalną, a wiec w 1 połowie XIX w. okazały się być późniejsze i pochodzące głównie z przełomu XIX/XX w. – okresu największych inwestycji budowlanych prowadzonych po 1893 r., kiedy to drogą mariażu z Marią Dembińską, właścicielem posiadłości został hr. Stanisław Mycielski h. Dołęga. Dał się poznać jako znakomity gospodarz, co w powiązaniu z dobrą koniunkturą gospodarczą tego okresu, pozwoliło na znaczną rozbudowę zespołu.
Jego inwestycje na przełomie XIX/XX w. były zasadnicze dla obecnie zachowanego założenia – generalny remont przeprowadzono we dworze oraz w oficynie, do kordegardy (jeszcze parterowej) dobudowano portyk. Wówczas powstały (w większości na miejscu dawnych budynków drewnianych) murowane budynki gospodarcze – m.in. dwóch dozorcówek, wozowni, spichlerza, obór, w 1908 r. gorzelni oraz w 1905 r. młyna parowego, a także obecnie niezachowane: tartak turbinowy, elektrownia, mleczarnia.
W czasie I wojny św. większość budynków folwarcznych została spalona, odbudowano je w latach 20. XX w. W okresie międzywojennym majętność Mycielskich składała się z 335 ha roli, 23 ha łąk, 5 ha ogrodów, 13 ha pastwisk, 452 ha lasów.
Po II wojnie światowej całość została przejęta przez szkolę rolniczą, która w latach 1953-1956 prowadziła na terenie podworskim szeroko zakrojone prace inwestycyjne i modernizacyjne, m.in. podwyższono o jedną kondygnację budynek kordegardy. W 1977 r. część rezydencjonalną przejęło Ministerstwo Kultury i Sztuki planując umieszczenie tu domu pracy twórczej. Zamiary te nie zostały zrealizowane, a założenie od 1989 r. jest własnością Fabryki Urządzeń Mechanicznych KAMAX S.A. w Kańczudze. Oprócz wyremontowanej kordegardy użytkowanej na mieszkania i biura pozostałe budynki są nieużytkowane – dwór w stanie przerwanego na początku lat 90. remontu, oficyna w złym stanie, wymagająca podjęcia kapitalnego remontu. Budynki dawnego folwarku w większości nadal użytkowane są przez Zespół Szkół Rolniczych, częściowo pozostają własnością prywatną.