E 21°48'28.20"
N 50°15'22.55"

Pałac należał do ostatnich właścicieli Weryni – hrabiów Tyszkiewiczów – którzy w 1900 roku zlecili jego zaprojektowanie jednemu z najznakomitszych ówczesnych architektów krakowskich – Tadeuszowi Stryjeńskiemu. Powstał dzięki niemu piętrowy pałac utrzymany w modnym stylu secesji.
Usytuowany od północy fronton pałacu, elegancki w swej prostocie, ozdobiony jest licznymi detalami architektonicznymi, które otaczają różnorodne w swym kształcie okna. Po obu bokach pałac ograniczają dwa płytkie ryzality. Znacznie efektowniejsza jest elewacja ogrodowa, gdzie architekt śmielej zastosował miękką, secesyjną linię sprawiającą wrażenie lekkości i harmonii. Wzniesiony na osi budynku trójboczny ryzalit przepruwają łagodne łuki okien i drzwi, prowadzące na owalny taras. Stąd dwa biegi schodów prowadziły hrabiów Tyszkiewiczów na przechadzki po ogrodzie. Nad wejściem króluje pokaźnych rozmiarów płaskorzeźba przedstawiająca białego orła, nawiązująca do patriotycznych deklaracji Tyszkiewiczów i modnych w Galicji tradycji historycznych. Zresztą sam Stryjeński jako architekt przeszedł swoistą ewolucję od historyzmu, przez secesję, aż do modernizmu. Podobne echa można zauważyć w przebudowanym przez niego Teatrze Starym w Krakowie.
W sąsiedztwie pałacu, który obecnie użytkowany jest przez Uniwersytet Rzeszowski, zachowały się także dawne zabudowania gospodarcze – czworaki, spichlerz oraz rządcówka – wszystkie datowane na 2 połowę XIX wieku. Do dziś czytelne jest także założenie parkowe ze stawami oraz kaplicą dworską ufundowaną przez Zdzisława Tyszkiewicza w 1873 roku.

Źródło: Michałowicz-Kubal M.: „Zamki, dwory i pałace województwa podkarpackiego.” Wyd. Arete II